فاطمه، دختر امام حسين

فاطمه بنت الحسين «ع »، بانويي با شرافت و دانش که اهل ذکر و شب زنده داري وعبادت بود و روزها روزه مي گرفت و از جمال ظاهر و باطن برخوردار و اهل روايت ونقل حديث بود. در سفر کربلا در جمع اسيران اهل بيت بود و در کوفه نيز به سخنراني افشاگرانه و فصيح و رسا بر ضد جنايتهاي ابن زياد پرداخت و همه را به گريه انداخت. در کاخ يزيد، چشم يکي از وابستگان حکومت که به او افتاد، از يزيد خواست که او را به وي ببخشد.حضرت زينب بشدت اعتراض و مخالفت کرد و کار آنان را کفر به حساب آورد. وي همسر عموزاده خويش حسن بن حسن «ع » بود.پس از فوت شوهر، يک سال خيمه اي افراشت و براي او به سوگ و ماتم نشست. وي تا زمان امام صادق «ع » را درک کرد. در سال 117 ه.در حالي که هفتاد سال داشت در مدينه درگذشت و در بقيع به خاک سپرده شد.

يا حسين

سوزناکترين ناله برخاسته از ژرفاي جان، که شيعه کربلايي با آن ندا، سيد الشهدا را صدا مي زند، ندايي که قلبهاي عاشق حسين «ع » را به هم متصل مي کند و حسينيان را زير خيمه «ذکر» گرد مي آورد.شعاري که بر پرچم عزاداران محرم، بر پيشاني رزمندگان اسلام، بر لبهاي نوحه سرايان عاشورا مي درخشد و مي شکفد.نداي شوق آميزي که صحابي بزرگوار، جابر بن عبدالله انصاري، وقتي همراه عطيه بر سر تربت حسين «ع » آمد و بيهوش شد، چون عطيه آب به صورتش پاشيد و به هوش آمد، سه بار گفت: «يا حسين!يا حسين! يا حسين!» آنگاه گفت: «احبيب لا يجيب حبيبه؟» و سپس به زيارت ابا عبدالله عليه السلام پرداخت.

خلف بن مسلم بن عوسجه

فرزند مسلم بن عوسجه بود که همراه پدر بزرگوارش در کربلا به شهادت رسيد. امام حسين عليه السلام از او خواست که به سرپرستي مادرش بپردازد. ولي مادرش او را تشويق به جنگ کرد و گفت: جز با ياري پسر پيغمبر از تو راضي نخواهم شد. خلف پس از نبردي دليرانه به شهادت رسيد. پس از شهادتش سر او را به طرف مادرش پرتاب کردند. او هم سر را برداشته، بوسيد و گريست.

محبوبة المصطفي

مورد علاقه ي رسول خدا. از القاب شريفه ي حضرت زينب سلام الله عليهاست.

مرة بن منقذ بن نعمان عبدي

وي قاتل حضرت علي اکبر عليه السلام است.در زمان قيام مختار، «مختار»، عبدالله بن کامل را با گروهي مأمور دستگيري «مرة بن منفذ»، که از طايفه قيس بود، فرستاد. مرة مردي زورمند و قوي بود. او قاتل علي اکبر، فرزند عزيز امام حسين عليه السلام در روز عاشورا بود، ابن کامل، با گروه مسلح، خانه ي «مره» را محاصره کرد. مره، هنگامي که احساس کرد راه فراري ندارد، نيزه اش را برداشت و روي اسبش پريد و به افراد «ابن کامل» حمله برد بلکه بتواند حلقه ي محاصره را بشکند و فرار کند، نيزه اي بر عبدالله شبامي، که از افراد ابن کامل بود زد و او را مجروح ساخت. ابن کامل او را تعقيب کرد و شمشيري بر دست راستش زد که آن را شکست اما قطع نشد. با دست چپ، از خود دفاع کرد و با چالاکي اسبش، توانست از محاصره نجات پيدا کند و با همان دست معيوبش فرار کرد و خود را به بصره رساند و به مصعب بن زبير پيوست و تا آخر عمر يک دستش بي جان و فلج بود.

موسي بن عقيل

ذخيرة الدارين، مقتل ابي مخنف و ناسخ التواريخ او را از شهداي کربلا نوشته اند.در روز عاشورا موسي بعد از کسب اجازه از امام عليه السلام، جنگ سختي نموده و جمع کثيري از دشمن را به هلاکت رسانيد .قابل ذکر است که چون مقاتل و تواريخ ديگر غير از منابع مذکور، موسي بن عقيل را مطرح نکرده اند، شهادتش مورد ترديد است.از صالحان و شجاعان و از خاندان پيامبر صلي الله عليه و آله و سلم بود که پس از شهادت برادر خود جعفر بن عقيل به دشمن حمله نمود و جمعي را مقتول و مجروح ساخت و به شهادت نايل آمد .

عمرو بن خالد بن حكيم بن حزام اسدي صيداوي

از بيعت کنندگان با مسلم بن عقيل بود. پس از شهادت مسلم بن عقيل و شنيدن ورود امام حسين عليه السلام به کربلا با جمعي از نزديکان و ياران خود از کوفه به کربلا رفتند و در رکاب امام عليه السلام تا شهادت خود به دفاع از حريم اسلام و نصرت امام پرداختند. چنانکه در زيارت ناحيه است که: «السلام علي عمرو بن خالد الصيداوي» عمرو بن خالد از شرفا و بزرگان کوفه و از شيعيان نامدار است سرانجام پس از نبرد با دشمنان به شهادت رسيد.

خواب امام حسين

امام حسين «ع » شبي که فردايش از مدينه به سوي مکه حرکت کرد، براي وداع با مدينه و قبر مطهر جدش رسول خدا «ص » به حرم آن حضرت رفت و چندين رکعت نماز خواند و دعا کرد و گريست، تا نزديکيهاي صبح، سر بر روي قبر نهاد و خوابش برد.در خواب، رسول خدا را ديد که او را به سينه چسبانده و مي بوسد و مي فرمايد: مي بينم که بزودي آغشته به خون، تشنه لب در کربلا شهيد خواهي شد.پدر و مادرت و برادرت، اينجا مشتاق تو هستند. اين خواب، خبر از شهادت آن حضرت مي داد.چنين خوابي را صبح عاشورا هم ديده بود.در مدينه، وقتي پيامبر را در خواب ديد، آن حضرت به حسين «ع » فرمود: «يا حسين، اخرج فان الله تعالي شاء ان يراک قتيلا».وقتي محمد حنفيه از امام مي پرسد پس چرا خانواده و زنان و کودکان را مي بري، فرمود: خدا خواسته آنان را اسير ببيند. «قال الحسين: قد شاء الله تعالي ان يراهن سبايا». نيز آن حضرت، جدش را خواب ديد که به او فرمود: «ان لک في الجنة درجات لا تنالها لها الا بالشهاده » و رسيدن به آن درجات بهشتي را در سايه شهادت اعلام کرد.

عبدالرحمن بن عبدالله يزني

از شهداي کربلاست. ابن شهر آشوب، خوارزمي و مؤلف بحارالانوار نام او را ذکر کرده اند. به قولي «عبدالرحمن بن عبدالله يزني» همان عبدالرحمن بن عبدالله بن کدي ارحبي است.